ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΟ

ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΟ Χάρε, σαν έρθεις να με βρεις, μη φανταστείς, αλήθεια, ό,τι στα πόδια θα τραπώ ή θα ζητώ βοήθεια. Χάρε, σαν έρθεις να με βρεις, καλώς να `ρθεις που λένε. Συνήθως όσοι σαν σε δουν κατέχω το πως κλαίνε, όμως αν κλάμα προσδοκάς απ` το δικό μου είναι, χάρτε, μην έρθεις να με βρεις, στο σπιτικό σου μείνε. Πάλι κι αν είναι από Θεού και φυσικός κανόνας, μη για το κλάμα με ξεχνάς στους προσεχείς αιώνας, γιατί δακρύζω εύκολα και κλαίω και σπαράσω, με ομορφιές όταν βρεθώ και δεν τις διανταλάσσω. Γι` αυτό σου λέω: Σαν θα `ρθεις, να `ρθεις σαν οπτασία, σαν μουσική, σαν πίνακας, σαν άνθος, σαν σοφία, σαν ποίηση μελίρρητη, ιπτάμενη, ωραία και θα `ρθω Χάρε κλαίγοντας να κάνομε παρέα. Όμως μην και διόλου φανταστείς τα μαρμαρένια αλώνια, δεν θα παλαίψομε μαζί κι αν το ζητάς αιώνια. Μα κι αν αυτό δεν γίνεται και πρέπει να παλέψω, Χάροντα, δεν θα υποταχτώ και σ` άλλους θα σε πέψω. Και αν σου είν` αδύνατο εξαίρεση να κάνεις κι έπεσε και πολύ δουλειά και τον καιρό σου χάνεις. Πες μου πως σε φοβήθηκα ή την τιμή μου θίξε τότε κι αν είσαι ανίκητος, την αντρειά σου δείξε. Κι αν είναι μες στο πρόγραμμα να φύγω λυπημένος, Χάροντα, πλέον ξέρε το, ο κόπος σου χαμένος. Δεν πρόκειται να λυπηθώ που η ζωή τελειώνει, χρέος παλιό `ναι άγραφο, παλιώνει μα δεν λειώνει. Θα το πληρώσω, Χάροντα, όπως και τόσα άλλα, απ` τα μικρά, πολύ μικρά κι ως τα πολύ μεγάλα, με γέλιο, με καλή καρδιά και με αβροφροσύνη, γιατί, κι αν με θωρείς μικρό, έχω μεγαλοσύνη. Γέννημα θρέμμα είμαι της γης μαζί με τα` άλλα είδη κι είμαι πηλός, μα `χω πνοή, της γης είμαι ξεσκλείδι και τους αιθέρες ξέσχισα, τα πέλαγα ομοίως, όλα τα όντα αγαπώ, τον άνθρωπο ιδίως. Και τη ζωή την αγαπώ, δεν ωφελεί το ψέμα, είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά και δεν υπάρχει θέμα. Κι όσο κι αν το προσπάθησα μια μέρα να σου κλέψω, στα πέλαγα που γύριζα και τα `μαθα απέξω, στο γυρισμό την έχανα στο κάθε μου ταξίδι, γιατί `σαι Χάρε, πονηρός και ύπουλος σαν φίδι. Χάρε, σαν έρθεις μην κρατάς το κοφτερό λεπίδι, φέρε μου το φυλλάδιο να φύγομε ταξίδι. Να πάμε στην Ανατολή, να πάμε και στους Πόλους, τους φίλους που `χω όπου γης να χαιρετήσω όλους και πριν ο πλους τερματιστεί και τερματίσει η πτήση να βάλομε στη ρότα μας για τέρμα μου τη Δύση. Ν` ανοίξω τον ασύρματο με μορς να τον δουλέψω και το στερνό μου μήνυμα στα πέρατα να πέψω,. να λέω: Δεν απόθανα. Δεν δέχομαι συμπόνοια, γιατί ΕΔΩ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ. στέλιοσκωστήσπυριδάκης